De geschiedenis van granen in hondenvoer

Wetenschappers weten niet precies hoe lang de hond de mens al volgt. Deskundigen gaan uit van een periode tussen 15.000 en 100.000 jaar.

Wel is bekend dat de landbouw ongeveer 15.000 jaar geleden begon. Sindsdien leeft de mens steeds minder als jager-verzamelaar en steeds meer als landbouwer.
Het menselijke dieet veranderde dus van vlees, bessen, wilde vruchten en graszaden naar steeds meer op granen gebaseerd voedsel.

De hond heeft de mens zeker vergezeld toen deze begon te evolueren van een dieet gedomineerd door vlees (eiwit) naar een dieet met meer granen (koolhydraten), fruit en groenten.

Als cultuurvolger kreeg de hond traditioneel de restjes van de mens. Voor het begin van de landbouw waren dat vooral vleesresten, maar na het begin van de landbouw kwamen daar steeds meer granen (brood) bij.

Men moet daarom aannemen dat het spijsverteringsstelsel van de hond zich in de loop der millennia heeft aangepast aan graanvoeding, net als dat van de mens. Ook veel deskundigen bevestigen dit. Een hond kan geen graankorrel verteren. Het kan echter gemakkelijk meeldesserts of gepofte graankorrels gebruiken.

Hondenvoer en granen van vandaag

Kant-en-klaar hondenvoer verscheen voor het eerst rond 1850. Helaas is er geen verslag van wat er toen in de blikken of het droogvoer werd gedaan. Vermoedelijk waren het vooral restjes uit de vleesindustrie en vulstoffen.

Tegen het midden van de vorige eeuw begon de hausse rond kant-en-klaar voer voor honden en katten pas echt.
Nogmaals, het is helaas niet bekend hoeveel vlees en hoeveel graan er toen in het hondenvoer zat.

Als je vandaag wat voersamenstellingen leest, kun je geschokt zijn: In veel voeders komen granen, graanmeel of andere vulstoffen ver voor de eigenlijke vleesinhoud.

In veel producten voor honden zitten granen:

– Blikvoer
– Droogvoer
– Traktaties
– Bepaalde kauwtjes

Het valt in de hele voederindustrie op dat fabrikanten sterk verhoogde graangehaltes proberen te verdoezelen.

Op de verpakking zie je bijvoorbeeld een lekkere, sappige kip, de slogan belooft “30 procent kip” en je denkt als mens hoe lekker het moet zijn.
Als je beter kijkt, zie je dat de 30 procent verwijst naar het totale vleesgehalte.

In het slechtste geval maakt dit totale vleesgehalte echter slechts 20 procent van het totale voer uit. Van deze 20 procent is 30 procent kip (en mogelijk ook diermeel, bijproducten en geen spiervlees). Niettemin mag het diervoeder als zodanig worden aangegeven volgens de Duitse levensmiddelenwetgeving.

Hier krijgt de hond dus echt een graanbom en heel weinig vlees.

Maar eigenlijk leg je je geld op de toonbank voor iets anders.

Een hond is zeker gewend geraakt aan een bepaalde hoeveelheid graan in zijn voer. Maar hij is geen vegetariër en heeft vlees en eiwitten nodig voor een goed functionerend organisme.

Hoe schadelijk is graan voor honden eigenlijk?

Deskundigen twisten hier al tientallen jaren over. Sommigen zeggen dat de honden er geen last van hebben, anderen vermoeden dat veel beschavingsziekten te wijten zijn aan het steeds hogere graangehalte in hondenvoer.

Voor ons mensen is het trouwens niet anders.
In de jaren tachtig stelden voedingsdeskundigen de zogenaamde voedselpiramide op en beweerden dat een koolhydraatrijk dieet voor ons mensen het summum was.

Maar de problemen met obesitas, diabetes en andere beschavingsziekten (waaronder kanker) nemen sinds de jaren tachtig extreem toe.
Veel mensen wijten dit aan overmatige suikerconsumptie. Immers, granen en koolhydraten worden door het organisme omgezet in pure suiker. Eiwitten daarentegen zijn in de menselijke voeding ook wat naar de achtergrond verdwenen.

Hier zouden hond en mens dus een vergelijkbaar probleem kunnen hebben.

Vooral bij honden geven veel kritische dierenartsen en deskundigen het graanrijke dieet de schuld van problemen zoals deze:

– Slechte adem
– Tandsteen
– Cariës
– Spijsverteringsproblemen
– Voedingsallergieën
– Neiging tot tumoren en kanker

Dat er iets van deze theorieën zou kunnen kloppen blijkt uit BARFers die hun honden rauw vlees voeren. Het is niet ongewoon dat zulke ziekten vrij plotseling verdwijnen als het dieet van de dieren wordt veranderd.

Graan voor de hond – de verteerbare tussenoplossing

Natuurlijk hoef je niet meteen over te gaan op BARF of over te stappen op een puur vleesdieet als je iets goeds voor je hond wilt doen. We raden je echter aan altijd het graangehalte van het voer in de gaten te houden.

Het koolhydraatgehalte in hondenvoer mag in geen geval hoger zijn dan 60 procent . Beter zijn zelfs waarden die beduidend lager zijn. Als je een zieke of gevoelige hond hebt, is het nog meer de moeite waard om te zorgen voor voldoende hoogwaardig eiwit (van spiervlees en niet van bijproducten of vleesbeendermeel).

De gemiddelde inname van ruw eiwit moet tussen de 2 en 6 g per dag liggen . De precieze hoeveelheid hangt af van factoren als de grootte, het ras en het activiteitsniveau van je hond. Met de samenstelling van de huidige diëten kun je je hond waarschijnlijk niet te veel eiwitten geven.

Als granen worden meegerekend, worden rijst en maïs als beter verteerbaar beschouwd dan tarwe. Daartoe bieden steeds meer fabrikanten bijna graanvrij voer aan. Gedroogde vruchten, aardappelen of zelfs wortelen worden opgenomen als groentetoevoegingen. Het vleesgehalte van deze voeders is tot 80 procent.

Voor koekjes en traktaties kun je ook zoeken naar een gezonde mix van koekjes op basis van meel en natuurlijke traktaties zoals varkensoren of ossenharen .

Granen voor honden – de conclusie

Bepaalde hoeveelheden granen en zetmeel zijn meestal goed verteerbaar voor honden. Te grote hoeveelheden granen in de voeding veroorzaken een overbelaste spijsvertering, eiwittekorten en een overaanbod aan suikers. Deze omstandigheden kunnen op lange termijn ergere ziekten bevorderen.

Als je je hond in de handel verkrijgbaar voer geeft, moet je de tijd nemen om de verpakking of de ingrediënten grondig te controleren. Veel fabrikanten sjoemelen steeds meer granen in hun verpakkingen en verdoezelen dit slim. Als hondenbezitter moet je zulke producten altijd in twijfel trekken.